Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Gabriela Cichowska
Nr sali: 211
Charakterystyka:
Dwa spostrzeżenia konstytuujące program dydaktyczny pracowni: Rysunek to dziedzina działalności twórczej w której asceza i natura używanych środków wyrazu wymagają od artysty dużej dozy wyobraźni. Proste, abstrakcyjne (linia) środki rysunkowe mają się jednak odwrotnie proporcjonalnie do bogactwa przekazywanych treści. Ważne jest również nie tylko co, ale także jak interpretujemy widzialne i niewidzialne. ”Jeżeli chcemy wypowiedzieć siebie, całą różnorodność naszych myśli i uczuć, jeśli chcemy to zrobić z niechybną trafnością w odniesieniu do różnorodnych tematów, musimy dostosować nasze środki wyrazu do potrzeb chwili w jej nieskończonych wariantach”. (T.S. Eliot) Pretekstem do studiów na wszystkich pięciu latach jest postać ludzka (akt). Pierwsze dwa lata to zgłębianie tajników warsztatowych. Charakterystyka narzędzi, motoryka i sposób ich używania, poznawanie i dobór papierów, studiowanie anatomii, perspektywy, kształcenie świadomości płaszczyzny etc... Następne lata studiów to czas egzemplifikacji indywidualnych predyspozycji studenta. Podpowiedzi skłaniające Go do wykorzystywania własnego temperamentu i umiejętności w mozolnym procesie odczytywania i obrazowania świata którego doświadcza.
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
mgr Ewelina Ostrowska-Marcinkowska
Nr sali: 210
Charakterystyka:
Celem dydaktycznym przedmiotu jest stopniowe i gruntowne nauczanie studentów pod względem formalno-warsztatowym oraz intelektualnym do uprawiania samodzielnej twórczości. Rozwijanie w nich ogólnej świadomości artystycznej, uczenie poprawnego formułowania i stosowania wypowiedzi plastycznej poprzez posługiwanie się właściwymi środkami wyrazu. Podkreślanie również faktu, iż formalna strona utworu rysunkowego powinna pełnić podstawową rolę konstytuowania głównych sensów i znaczeń w ogólnej świadomości artystycznej. Innym niemniej istotnym celem jest uświadomienie studentom podstawowej roli rysunku w relacjach z innymi dyscyplinami sztuki, jak również skłonienie ich do twórczego wykorzystania tej wiedzy w budowaniu artefaktów oscylujących na pograniczu różnych (często skrajnych) dyscyplin sztuki.
Treść programu pracowni stanowi odpowiednio dobrany i opracowany zestaw ćwiczeń powstały w oparciu o naturę. Przewodnim tematem zajęć, a także nieocenionym punktem wyjścia do dalszych poszukiwań twórczych jest studium modela we wnętrzu oraz studium martwej natury. Ćwiczenia mają za zadanie rozwijać świadomość wzrokową i wrażliwość plastyczną studentów, generować w nich umiejętność kreacji takiej wypowiedzi plastycznej, która przeniknie różnorodne dziedziny sztuk.
Studenci poprzez wnikliwą obserwację zastanej sytuacji (model w odpowiednim ustawieniu), analizę zjawiska (światło, cień), zastosowanie poprawnych proporcji, anatomii modela mają za zadanie zbudować, wykreować własny nowy obraz rzeczywistości na płaszczyźnie. Rzeczywistości opartej na względności zjawisk zarówno tych percypowanych jaki i tych odbieranych intuicyjnie. Obraz ten nie tyle ma klasyfikować się w obszarze poszukiwań estetycznych czy mimetycznych, co raczej ma być nośnikiem nowych znaczeń. Nieodzownym spoiwem tak powstałego artefaktu miałby być indywidualny, często emocjonalny stosunek do zaistniałego zjawiska poparty siłą wyobraźni.
Program pracowni jest zróżnicowany i elastyczny, obejmuje zasób ćwiczeń o różnym stopniu trudności formalnej i technologicznej. Jest dostosowany do indywidualnych predyspozycji studentów, jak również odwołuje się do ich świadomości plastycznej na poszczególnych latach studiów. Ćwiczenia na I i II roku mają charakter propedeutyczny. Uczą przede wszystkim prawidłowej budowy formalnej utworu (podstaw kompozycji na płaszczyźnie), odpowiedniego rozplanowania skali modela w formacie papieru, proporcji i prawidłowej budowy anatomicznej człowieka, funkcji i właściwości poszczególnych środków wyrazu plastycznego takich jak linia, plama walorowa, faktura, a w konsekwencji umiejętności ich wykorzystywania dla uzyskania zamierzonego efektu wynikającego z percepcji, jak również z intuicyjnej obserwacji zjawiska. Poszczególne ćwiczenia uczą również tego iż rysunek należy traktować całościowo, a części składowe obrazu należy podporządkowywać całości kompozycji.
Niezmiernie ważne dla dydaktyki są również ćwiczenia o charakterze technologicznym (dostępne dla studentów wszystkich lat studiów), służą zapoznaniu się z różnymi technikami rysunkowymi, a także tymi z pogranicza rysunku i malarstwa oraz rysunku i grafiki. Niektóre z tych ćwiczeń mają charakter eksperymentu technologicznego zaczerpniętego wprost z autorskich doświadczeń i poszukiwań prowadzącego, jak również podejrzanych w warsztatach innych twórców dawnych i współczesnych, także pracujących w obszarze ilustracji. Zasadniczą częścią dydaktyki jest korekta indywidualna. Dostosowana jest do temperamentu artystycznego, aktualnej kondycji twórczej, wrażliwości, czy też predyspozycji studenta. Odbywa się przez cały czas trwania ćwiczenia.
Kilka razy do roku zajęcia z rysunku odbywają się poza obszarem uczelnianej pracowni. Są to zazwyczaj miejsca w plenerze , poza miastem lub w mieście, jak również w instytucjach kultury, takich jak muzea, galerie. Raz do roku w ramach zajęć (w ramach programu i kultywowania idei „mistrz-uczeń”) studenci mają okazję spotkać się w pracowni lub poza nią z interesującymi ludźmi, pedagogami, twórcami w celu poszerzenia swojej wiedzy o rysunku i sztuce w ogóle.
Każdy dzień ćwiczeń w pracowni poprzedza 30-45 minutowa sesja szybkiego szkicowania z natury (model w ruchu, szkice kilku minutowe). Każdorazowo student przed przystąpieniem do studium modela we wnętrzu wykonuje indywidualnie kilka szkiców koncepcyjnych, kompozycyjnych, dzięki którym jest w stanie później odpowiednio rozplanować skalę modela na płaszczyźnie papieru jak również przewidzieć właściwe jego proporcje. Program zawiera również dodatkowe ćwiczenia domowe oraz szkice. Co semestr odbywa się otwarty, publiczny przegląd prac studentów wszystkich lat. Przewidywany czas na wykonanie jednego ćwiczenia w pracowni wynosi od 12-16 godzin.
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Mirosław Koprowski
Nr sali: 73
Charakterystyka:
Program pracowni jest elastyczny, dostosowany do świadomości plastycznej studentów poszczególnych lat, kierunków oraz indywidualnych predyspozycji każdej osoby. Ćwiczenia dla I i II roku mają charakter propedeutyczny tj. wprowadzający w techniki rysunkowe, rozwijający umiejętność świadomej obserwacji rzeczywistości, zdolność komponowania obrazu na płaszczyźnie. Oparte są one o studium modela z natury. Na II roku wprowadzane są ćwiczenia bazujące na wyobraźni. Studenci IV i V roku zachęcani są do wychodzenia poza schemat rysunku na papierze, eksperymentowania z innymi mediami. Pracownia Form Rysunkowych nie narzuca określonej formy obrazowania, kładzie jednak nacisk na konieczność wypracowania w ciągu pierwszych lat studiowania wysokiego poziomu umiejętności warsztatowych, będących podstawą wolności twórczej przyszłego artysty.
Dr Katarzyna Miller
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
mgr Kacper Zaorski-Sikora
Nr sali: 272
Charakterystyka:
Głównym i najważniejszym celem Pracowni Rysunku Użytkowego jest przekazanie maximum wiedzy i nabycie przez studentów umiejętności rysunkowych odpowiednio do ich specjalizacji i zgłaszanych potrzeb. Niezbędnym i oczywistym punktem zajęć stacjonarnych jest studium modela, nauka anatomii, obserwacji zjawiska przestrzeni (w tym perspektywy) i światłocienia. Student ma okazję zapoznać się z wachlarzem możliwości, który prezentują różne techniki rysunkowe, wreszcie – zderzyć z wymaganiami, na które mogą natknąć się później, podczas samodzielnej drogi zawodowej.
W pracowni stykają się adepci różnych Wydziałów oraz Instytutów, dla których w większości nauka rysunku zakończy się najpóźniej po dwóch latach. Czas na rzetelną naukę rysunku akademickiego i opanowanie warsztatu jest więc bardzo krótki. Dlatego znacznie szybciej należy dostrzegać indywidualne predyspozycje i prowadzić studentów w kierunku samodzielnej kreacji artystycznej, bądź konkretnych umiejętności w rysunku użytkowym.
Gdy szkicuję program nowej pracowni podczas szczególnie trudnego okresu pandemii, częściowo w zdalnym trybie nauczania, staram się być elastyczny, adekwatnie do szybko zmieniającej się sytuacji. Rzeczywistość wymusza, by działać sprawnie: obserwować, notować, kreować. Studium modela w pracowni poprzedzają szybkie szkice, lecz pracujący w domu nie mają modela… Przygotowywany zestaw ćwiczeń ma za zadanie zapoznać z różnymi narzędziami, technikami, a także tematami. Jak sugeruje nazwa pracowni, równie ważna jest znajomość rysunku perspektywicznego, studium martwej natury, rzuty przedmiotów, autoportret, karykatura, rysunek satyryczny, koncepcyjny, architektoniczny, rysunek pejzażu, storyboard, ilustracja, komiks... Coraz większą popularność wśród rysowników zdobywają techniki cyfrowe, które mogą być uzupełnieniem, bądź alternatywą dla tradycyjnych zajęć stacjonarnych w okresie przymusowej pracy w domu.
Rysując zmierzamy drogą barwnej ascezy, choć czasem trudno jest uniknąć barw w rysunku. Chodzi mi raczej o pozbycie się przypadkowego „gadulstwa kolorem”, gdy jest on niepotrzebny. Kolor nie może tuszować ubytków warsztatowych. Kluczowym zadaniem, jak mi się wydaje, jest operowanie przede wszystkim linią, czy też stosując się do słów W. Kandinsky’ego: punktem, linią i płaszczyzną. Ponadto rysunek (nawet nie mając do dyspozycji barwy) posiada szereg odpowiedników formy muzycznej. Tak dochodząc do słowa ”forma” jesteśmy u progu myślenia abstrakcyjnego i bezprzedmiotowej kreacji…