Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
mgr Kacper Zaorski-Sikora
Nr sali: 272
Charakterystyka:
Głównym i najważniejszym celem Pracowni Rysunku Użytkowego jest przekazanie maximum wiedzy i nabycie przez studentów umiejętności rysunkowych odpowiednio do ich specjalizacji i zgłaszanych potrzeb. Niezbędnym i oczywistym punktem zajęć stacjonarnych jest studium modela, nauka anatomii, obserwacji zjawiska przestrzeni (w tym perspektywy) i światłocienia. Student ma okazję zapoznać się z wachlarzem możliwości, który prezentują różne techniki rysunkowe, wreszcie – zderzyć z wymaganiami, na które mogą natknąć się później, podczas samodzielnej drogi zawodowej.
W pracowni stykają się adepci różnych Wydziałów oraz Instytutów, dla których w większości nauka rysunku zakończy się najpóźniej po dwóch latach. Czas na rzetelną naukę rysunku akademickiego i opanowanie warsztatu jest więc bardzo krótki. Dlatego znacznie szybciej należy dostrzegać indywidualne predyspozycje i prowadzić studentów w kierunku samodzielnej kreacji artystycznej, bądź konkretnych umiejętności w rysunku użytkowym.
Gdy szkicuję program nowej pracowni podczas szczególnie trudnego okresu pandemii, częściowo w zdalnym trybie nauczania, staram się być elastyczny, adekwatnie do szybko zmieniającej się sytuacji. Rzeczywistość wymusza, by działać sprawnie: obserwować, notować, kreować. Studium modela w pracowni poprzedzają szybkie szkice, lecz pracujący w domu nie mają modela… Przygotowywany zestaw ćwiczeń ma za zadanie zapoznać z różnymi narzędziami, technikami, a także tematami. Jak sugeruje nazwa pracowni, równie ważna jest znajomość rysunku perspektywicznego, studium martwej natury, rzuty przedmiotów, autoportret, karykatura, rysunek satyryczny, koncepcyjny, architektoniczny, rysunek pejzażu, storyboard, ilustracja, komiks... Coraz większą popularność wśród rysowników zdobywają techniki cyfrowe, które mogą być uzupełnieniem, bądź alternatywą dla tradycyjnych zajęć stacjonarnych w okresie przymusowej pracy w domu.
Rysując zmierzamy drogą barwnej ascezy, choć czasem trudno jest uniknąć barw w rysunku. Chodzi mi raczej o pozbycie się przypadkowego „gadulstwa kolorem”, gdy jest on niepotrzebny. Kolor nie może tuszować ubytków warsztatowych. Kluczowym zadaniem, jak mi się wydaje, jest operowanie przede wszystkim linią, czy też stosując się do słów W. Kandinsky’ego: punktem, linią i płaszczyzną. Ponadto rysunek (nawet nie mając do dyspozycji barwy) posiada szereg odpowiedników formy muzycznej. Tak dochodząc do słowa ”forma” jesteśmy u progu myślenia abstrakcyjnego i bezprzedmiotowej kreacji…
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Aleksandra Hoffer
Nr sali: 265
Charakterystyka:
Program Pracowni Rysunku zakłada przekazanie studentom określonego zasobu wiedzy i doświadczenia stymulujących przygotowanie ich do samodzielnej pracy twórczej. W związku z tym szczególną uwagę zwraca się na stopniowe i ciągłe wprowadzanie studentów w problematykę artystyczną, na rozwój i kształcenie ich świadomości artystycznej i wrażliwości plastycznej, na umiejętność samodzielnego stawiania sobie i definiowania problemu artystycznego oraz na uświadomieniu studentom poznawczego charakteru procesu twórczego. Czyni się starania by naprowadzić studentów do podejmowania rozwiązań ambitnych mających charakter indywidualnych decyzji artystycznych. Ważną rolę pełni rozwijanie samokrytycyzmu i wyrobienie u studentów samodzielnej oceny wyników, jak również wyrobienie w nich nawyku stałego poszerzania wiedzy fachowej oraz pielęgnowania w sobie potrzeby ciągłych poszukiwań twórczych.
Podstawą studiów w Pracowni Rysunku jest studium z natury. Uczy skupienia, dostrzegania w naturze układów i zależności będących podstawą wszelkich działań plastycznych. Pogłębianie walorów studium, jakościowe ulepszanie jego przeprowadzania jest niezbędnym warunkiem w pracy. W oparciu o martwą naturę, akt, pejzaż, zbudowana jest większość ćwiczeń.
Problematyka będąca przedmiotem zajęć na pierwszych latach studiów jest poświęcona nie tylko zdobyciu umiejętności manualnych ale również opanowaniu podstawowych elementów języka plastycznego właściwego rysunkowi takich jak: proporcje, skala, wielkość, kształt, skala walorowa, bryła, kompozycja, organizacja powierzchni rysunku, rytm, statyka – dynamika. Dalsze lata studiów w pracowni poświęcone są pogłębianiu problematyki warsztatowej i formalnej oraz dalszemu budowaniu środków ekspresji rysunkowej czyli: stosowaniu zasad kompozycji w celu uzyskania czytelnej budowy rysunku, odróżniania wrażeń od wiedzy o obserwowanym świecie (czyli świata przedmiotów od świata stosunków i działań). Dalszemu pogłębianiu powinny ulegać znaczenia podstawowych elementów formy rysunku: światłocień i kontrasty światłocieniowe, formy przestrzenne i formy akcentujące płaszczyznę rysunku, rytm jako element organizujący, hierarchia elementów, synteza. Zajęcia prowadzone są metodą ćwiczeń praktycznych. Podstawową formę pracy ze studentami jest korekta. Podstawą korekty jest odwołanie się studenta do problemów nasuwających mu się w trakcie pracy: problemów budowy rysunku, mechaniki postrzegania, porządkowania obserwacji natury i problemów interpretacji. Program studiów w Pracowni Rysunku jest uzależniony od talentu studenta, Jego możliwości rozwoju artystycznego. Korekta jest za każdym razem indywidualna, a uwagi dotyczą oczywistych błędów, usuwają niejasności w budowie rysunku oraz błędy technologiczne. Stosuje się metodę dydaktyczną nie będącą określoną konwencją i nie przyznającą priorytetu żadnemu systemowi ale metodę elastyczną otwartą na różne idee i teorie. Zmierza się do zbudowania indywidualnych przekonań artystycznych studentów. Każdy wytknięty błąd jest uzasadniany odwołaniem się albo do obserwacji natury albo do podstawowych zasad kompozycji tj. czytelności budowy rysunku. Pomocniczymi metodami dydaktycznymi są wewnętrzne pokazy Pracowni i omawianie rezultatów pracy. Ważną rolę mogą spełnić organizowane przez Pracownię lub Katedrę wystawy publiczne lub udział w studenckich imprezach artystycznych, konkursach, festiwalach itp.
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Katarzyna Gołębiowska
Nr sali: 267
Charakterystyka:
Pracownia konceptu rysunkowego jest miejscem, gdzie odbywa się proces myślenia, kreowania i nadawania sensu pracy twórczej. Jest to czas i przestrzeń do stawiania pytań, do podjęcia pierwszych prób indywidualnych wypowiedzi artystycznych, laboratorium możliwości. Ćwiczenia dla I i II roku mają charakter wprowadzający, od tradycyjnych ćwiczeń akademickich, opartych na studium poprzez obserwację natury uczą m.in. podstaw kompozycji na płaszczyźnie, poznawania właściwości linii, plamy walorowej, faktury, kształtują umiejętność wykorzystywania różnych środków wyrazu dla uzyskania zamierzonego efektu. Na pierwszym i drugim roku ważną rolę odgrywają ćwiczenia warsztatowe mające na celu poznawanie różnych technik rysunkowych. Każde zajęcia rozpoczynają się treningiem-godzinne sesje szybkich szkiców z natury (modela w ruchu), mające także na celu usprawnienie obserwacji prawidłowych proporcji i budowy ciała ludzkiego, są to ćwiczenia niezbędne w dalszej pracy artysty, projektanta, kreatora, twórcy. Świadomość formy, kompozycji, złotego podziału, właściwych proporcji, stylu, w dobie nieustannie dokonującej się redefinicji pojęcia obrazu, towarzyszy zawsze aktualne pytanie-ważne zwłaszcza na Akademii Sztuk Pięknych-o wartość artystyczną dzieła i sens tworzenia sztuki.
Asystent:
mgr Eryka Jura
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Nr sali:
267
267A
Charakterystyka:
Nazwa pracowni – od studium do eksperymentu – określa dwa bieguny, pomiędzy którymi znajdujemy przestrzeń dla procesu twórczego.
Biegun pierwszy – studium – obejmuje kształcenie postrzegania i umiejętności oddania złożonej rzeczywistości przy użyciu dostępnych, tradycyjnych mediów i podłoży rysunkowych, na płaszczyźnie. Zakłada wnikliwą analizę odbieranego zmysłowo świata materi i badanie jejgo właściwości, uświadamianie sobie natury rzeczy w celu budowania i przekstałcania form. „Czego nie narysowałeś, nie widziałeś” (J.W. Goethe, „Podróż włoska”) Służy też uzyskaniu biegłości warsztatowej, która prowadzi do twóczej autonomii.
Biegun drugi – eksperyment – stanowi obszar poszukiwań, przenikań, przekraczania granic dyscyplin. Jest to eksploracja właściwości rozmaitych mediów i technik. Dotyczy też sposobów artystycznej interpretacji form i treści w obszarze szeroko pojetego obrazu. To RYSYUNEK najszerzej rozumiany – również przestrzenny, mobilny, multimedialny, performtywny, instalacja rysunkowa, wszelkie działania wykorzystujące nowe media.
Droga dydaktyczna Pracowni przebiega od pierwszego bieguna, jako części wyjściowej, podstawowej – do bieguna drugiego, przy czym eksperyment może tu być definiowany bardzo różnie – w kontekście praktyki dzisiejszych czasów może być nim również świadome pozostanie przy klasycznym rozumieniu rysunku.